Op weg naar beter...

~~Natuurlijk nam ik het beeldje in huis en natuurlijk zou ik aan dit project deelnemen, zeker als zo’n kind je dit vraagt. Ik  mocht het 3 dagen houden en moest het dan doorgeven aan iemand die ik dit gunde.  Het meisje vertrok, haar opdracht was vervuld.
Het beeld sprak me niet aan. Ik had er niets mee.  De vraag naar Jozef en Maria kwam mij niet uit. Ik had daar gewoon geen tijd voor. Ik voelde me ermee opgezadeld. En dan moest ik het ook nog een ander gunnen. Ik zou het snel doorgeven.
Toch liet het mij niet los. Het beeld is maar een beeld en die zwerftocht is maar een spel.  Als het nu eens echt was. Als het beeld nu eens twee vluchtelingen waren, die bij mij  aanbelden, of  een zwerver, of gewoon mensen die een slaapplek zochten?  Ooit was er het tv programma Hoe gastvrij is Nederland. Een kleine filmploeg met een bekende presentator zocht een slaapplek. Ook  ik zou  mee hebben gedaan, alhoewel ik dan liever niet op tv kom.
Maar…… echt je deur openstellen, en vreemden binnen laten, te eten geven en een slaapplek bieden, dat zou ik eigenlijk niet zo makkelijk doen. Mijn gastvrijheid ligt toch gauw in de veilige sfeer van vrienden, familie en bekenden.  Maar je nek uitsteken en  buiten je veilige zone treden?
Daar is dus moed voor nodig.
Jozef en Maria hebben mij aan het denken gezet.  Een beeldend middel  met nieuw leven in zich op weg naar beter. Zij staan voor mij symbool voor al die mensen die op reis zijn naar beter, naar een dak boven hun hoofd, naar eten en kleding, naar veiligheid en geborgenheid, naar liefde.  Zou ik dat ooit kunnen bieden?
Met enige schroom stop ik de versteende, verstrengelde Jozef en Maria weer in de tas en breng het naar de buren, op weg naar beter.  Achteraf ben ik toch echt blij dat het meisje mij het beeldje gunde. Natuurlijk nam ik het beeldje in huis en natuurlijk zou ik aan dit project deelnemen, zeker als zo’n kind je dit vraagt. Ik  mocht het 3 dagen houden en moest het dan doorgeven aan iemand die ik dit gunde.  Het meisje vertrok, haar opdracht was vervuld.

Het beeld sprak me niet aan. Ik had er niets mee.  De vraag naar Jozef en Maria kwam mij niet uit. Ik had daar gewoon geen tijd voor. Ik voelde me ermee opgezadeld. En dan moest ik het ook nog een ander gunnen. Ik zou het snel doorgeven.

Toch liet het mij niet los. Het beeld is maar een beeld en die zwerftocht is maar een spel.  Als het nu eens echt was. Als het beeld nu eens twee vluchtelingen waren, die bij mij  aanbelden, of  een zwerver, of gewoon mensen die een slaapplek zochten?  Ooit was er het tv programma Hoe gastvrij is Nederland. Een kleine filmploeg met een bekende presentator zocht een slaapplek. Ook  ik zou  mee hebben gedaan, alhoewel ik dan liever niet op tv kom.
Maar…… echt je deur openstellen, en vreemden binnen laten, te eten geven en een slaapplek bieden, dat zou ik eigenlijk niet zo makkelijk doen. Mijn gastvrijheid ligt toch gauw in de veilige sfeer van vrienden, familie en bekenden.  Maar je nek uitsteken en  buiten je veilige zone treden?
Daar is dus moed voor nodig.

Jozef en Maria hebben mij aan het denken gezet.  Een beeldend middel  met nieuw leven in zich op weg naar beter. Zij staan voor mij symbool voor al die mensen die op reis zijn naar beter, naar een dak boven hun hoofd, naar eten en kleding, naar veiligheid en geborgenheid, naar liefde.  Zou ik dat ooit kunnen bieden?

Met enige schroom stop ik de versteende, verstrengelde Jozef en Maria weer in de tas en breng het naar de buren, op weg naar beter.  Achteraf ben ik toch echt blij dat het meisje mij het beeldje gunde.

Gezegende kerst en een beter 2014.

 Gezegende kerst en een beter 2014.